Suu Kiy

Wat mij inspireert en gelukkig maakt is puurheid, zuiverheid. Dat zoek ik en vind ik op allerlei manieren: in muziek, in een gedicht, in de natuur, in mensen. In onze coachingspraktijk ‘Wat bezielt je?’ wil ik mensen helpen hun eigen zuiverheid te ontdekken: Wie ben je werkelijk? Wat is je meest wezenlijke eigenschap? Wat heb je nodig om die meest wezenlijke eigenschap van jezelf tot uitdrukking te brengen in je leven? Als coach stimuleer ik mijn cliënten ook altijd om dingen op te zoeken waar ze gelukkig van worden, dingen die hen inspireren. Zolang je niet die dingen doet die je diep in je hart zou willen doen, blijft er iets knagen en zul je nooit voldoening  vinden. In onze coachingsmethode  noemen we dat je levensmissie.

Gisterochtend zag ik op de voorpagina van de krant een foto van Suu Kiy, de pas vrijgelaten Burmese oppositieleidster die voor het eerst in tien jaar haar zoon in de armen kon sluiten. In een kort berichtje onder de foto las ik dat haar man in 1999 in Engeland overleden is. Op dat moment hadden ze elkaar al vier jaar niet kunnen zien. Ze is niet bij zijn begrafenis geweest. Ze heeft haar kleinkinderen nog nooit kunnen ontmoeten. Ze heeft de afgelopen 21 jaar grotendeels gevangen gezeten of onder huisarrest gestaan. En dat allemaal omdat ze ervoor heeft gekozen zich in te zetten voor democratie en vrijheid voor het onderdrukte Burmese volk. Het verhaal ontroerde me omdat dit een vrouw is die haar persoonlijk geluk heeft opgegeven om te doen wat haar hart haar ingaf.

Later op de dag heb ik een interview gezien van haar met BBC correspondent John Simpson, een paar dagen na haar vrijlating. Een tengere, kleine vrouw met een zachte uitstraling, met humor maar ook een vrouw met een onverzettelijke wil. Er gaat een mooie, zachte kracht van haar uit. De puurheid en eenvoud vond ik indrukwekkend. Geen zweem van rancune tegen de Burmese junta. Bij haar geen ingewikkelde politieke verhalen. Ze hoopt niet op de val van het regime; ze hoopt dat de generaals zich ontwikkelen tot mensen die willen doen wat goed is voor het volk, die willen zorgen voor veiligheid en vrijheid. Ze wil met hen praten, samenwerken, ze wil verzoening en net als Gandhi ‘strijdt’ ze op een geweldloze manier. “Geweld roept alleen maar nog meer geweld op. Dialoog is de enige sleutel naar een oplossing”, zegt ze.

Ze vertelt in het interview dat ze zich al die jaren nooit alleen heeft gevoeld. Haar man, haar kinderen zijn altijd in haar hart, ze zijn altijd bij haar. Ze heeft zich vrij gevoeld; ze had het onder huisarrest veel beter dan al die anderen die in de gevangenis zaten. Ze had haar boeken, ze kon naar muziek luisteren, ze had een radio en ze had zichzelf. Ze zegt heel simpel over haar keuze om haar gezin achter te laten: Ik deed wat ik wilde doen, het was mijn keuze, dus ik heb niets om over te klagen.  Het was verdrietig, maar ze heeft nooit spijt gehad van haar keuzes. Ze had naar Engeland mogen vertrekken, maar ze vermoedde dat ze dan niet meer het land in zou mogen. Dat risico wilde ze niet lopen. Haar man heeft haar altijd gesteund en begrepen.

Ik weet niet wat haar levensmissie is, maar je kunt zien dat dit een vrouw is die haar weg kent en die de consequenties daarvan in alle rust heeft aanvaard.  Ze zegt in het interview dat haar kinderen geleden hebben onder het gemis van hun moeder. Maar ik weet zeker dat het voorbeeld dat zij geeft, haar kinderen ook enorm kan inspireren, zoals ze ook het volk van Burma inspireert. Ze weet niet hoe lang het nog zal duren voordat ook Burma een democratisch land is, maar ze is ervan overtuigd dat het vroeg of laat zover zal zijn. Als zij aan het eind van haar leven terugkijkt, is zij iemand die kan zeggen: ik heb gedaan wat ik moest doen en ik heb gedaan wat in mijn mogelijkheden lag. Of Burma op dat moment een veilig en vrij land zal zijn, het resultaat dus, is dan van minder groot  belang. Ze heeft haar levensmissie geleefd! Het interview is de moeite waard om te bekijken: www.bbc.co.uk/news/world-asia-pacific-11761133